Osoby, które przeszły zawał serca szybciej tracą zdolności poznawcze w porównaniu z rówieśnikami, którzy nie przebyli zawału – wynika z badania opublikowanego w JAMA Neurology.
Stan psychiki pacjenta po zawale serca może być bardzo zróżnicowany i zależeć od wielu czynników, takich jak: przebieg zawału i jego powikłania, indywidualne doświadczenia, wsparcie społeczne i medyczne a przede wszystkim wykorzystanie możliwości kompleksowej rehabilitacji. Niektórzy pacjenci mogą odczuwać silny lęk, depresję, stres i poczucie bezradności, podczas gdy inni mogą być bardziej pozytywnie nastawieni i zdeterminowani, aby wrócić do pełni zdrowia.
„Po przebytym zawale, pacjenci często odczuwają lęk, niepokój, bezradność i zagubienie w nowej sytuacji. Obawiając się ponownego ataku serca ograniczają swoją aktywność fizyczną, zawodową i społeczną. Zawał serca często wywołuje uczucie smutku, beznadziejności, braku energii oraz utraty zainteresowania życiem a bywa i to nie rzadko, że chorzy popadają w depresję. Wszystko to nie tylko pogarsza komfort życia, ale wpływa także na rokowanie” – podkreśla prof. dr hab. n. med. Ryszard Piotrowicz, ekspert kampanii Akcja Kardioprotekcja z Narodowego Instytutu Kardiologii.
Ważne jest, aby pacjenci po zawale serca otrzymali wsparcie psychologiczne, aby pomóc im radzić sobie z emocjami. Psycholog, psychoterapeuta lub specjalista ds. rehabilitacji kardiologicznej mogą pomóc pacjentom w poradzeniu sobie z lękiem, depresją, stresem oraz wdrożeniu zmian zdrowego stylu życia.
„Pacjent już w ostrym okresie choroby na sali intensywnej terapii/oddziale kardiologicznym, w ramach I etapu kompleksowej rehabilitacji kardiologicznej powinien uzyskać wsparcie psychologiczne. Rozmowa z pacjentem, wyjaśnianie sytuacji, w której się znalazł przyczyni się do zmniejszenia napięcia psychicznego i wzmocnienia poczucia bezpieczeństwa. Po wypisie ze szpitala (najpóźniej po 2-4 tygodniach) w ramach II etapu wczesnej kompleksowej rehabilitacji kardiologicznej, chory powinien spotkać się z psychologiem, który oceni jego kondycję psychiczną i zaleci stosowne postępowanie (m.in. w jaki sposób radzić sobie ze stresem). Poprawie stanu psychicznego sprzyjają także indywidualnie dopasowane formy treningu fizycznego. Po zakończeniu wczesnej rehabilitacji wyedukowany pacjent powinien realizować prozdrowotny tryb życia: redukować czynniki ryzyka chorobowego, wdrożyć aktywny fizycznie tryb życia, zmodyfikować swoje odżywianie także w wielu przypadkach swój system wartości w życiu” – dodaje prof. Piotrowicz.
Zdarza się, że chorzy po zawale wycofują z życia społecznego.
„W tym przedmiocie wiele zależy od stanu klinicznego pacjenta – ciężkości przebytego zawału, ale na pewno nie jest wskazana całkowita izolacja chorego od relacji społecznych. Rekonwalescencja psycho-socjologiczna to silne wsparcie chorego w odzyskiwaniu sił do walki o własne zdrowie i w powrocie do funkcjonowania w rodzinie, zawodzie, społeczeństwie. Choć opieka bliskich (rodzina i przyjaciele) spełnia tutaj kluczową rolę to niezwykle ważne są relacje ze współpracownikami, przełożonymi, znajomymi itd. Zwykła rozmowa, bycie razem oraz bliskość w codziennych czynnościach są bardzo ważne. W związku z tym warto zachęcać pacjentów do kontaktów społecznych” – dodaje Piotrowicz.